"آموزش" یک فرصت شغلی فراموش شده در حرفه علم اطلاعات و دانش شناسی

آقا یا خانم اسماعیلی کامنت زیر را برای پست قبلی گذشته‌اند که مایه دلگرمی است. فقط کاش می‌نوشتند که این کتابخانه جذاب کجاست:مطلب شما را در لیزنا خوندم ، در آخرین بند مطالبتان امیدوارم روزی برسد که کتابخانه‌های ایران، مکانِ سوم مردم بشوند. روزی که کودکان و نوجوانان بروند کتابخانه که بازی کنند. مادران بچه‌ها را بیاورند کتابخانه که جلسات قصه‌گویی شرکت کنند و با دیگر مادران تجارب فرزندپروری را به اشتراک بگذارند. بزرگترها در جلسات کتابخوانی گروهی و کارگاه‌های آموزشی مختلف شرکت کنند. سالمندان در مبل‌های راحت کتابخانه لم بدهند و روزنامه بخوانند و با دوستشان صحبت کنند.کتابخانه های عمومی در ایران هم دیگر تبدیل به همین طور جایی شده و بهتراست افسوس نخورید.ما در کتابخانه یمان قصه گویی داریم، جلسات تفسیری قران برای مامانهاف آمورزش خیاطی، بافتنی با چاشنی کتاب داریم ، کارگاه های مادر و کودک برگزار می کنیم و ...کودکان در شیفت عصر و پنج شنبه یعنی بعد ازاتمام درس خود کتابخانه را مکان سومی به دور از مدرسه و خانه می دانند.مکانی امن برای دوستی و دوستان و بهترین دوست یعنی کتابشاهد عینی مطلب همین دیروز یک گروه پسر ابتدایی برای مسابقات شطرنج در بخشی کودک کتابخانه مشغول بازی بودند ،یک گروه از دختران ابتدایی با هم قرار گذاشتند تا کاردستی درست کنند و عده ای هم توپ به دست در حیاط کتابخانه توپ بازی می کردند. ها تعدادی از بچه ها هم از کامپیوتر کتابخانه برای تحقیق استفاده می کردندو تعدادی هم با دوستانشان درس و رفع اشکال درسی برطرف می کردند. و سرتون را درد نیاوردم شاید قهوه ای برا رفع خستگی نباشد ولی بساط شادی خوشحالی بچه ها اینجا در کتابخانه های عمومی پابرجاست و همکاری هم کافه زده است با هزینه شخصی به اسم ک "آموزش" یک فرصت شغلی فراموش شده در حرفه علم اطلاعات و دانش شناسی...ادامه مطلب

دارم کتاب «هنوز می‌توانم ببینم» اثر تازه منتشر شده استاد عزیزم بهار رهادوست را می‌خوانم. خیلی جاها حرف دل مرا زده‌اند. مثلا:صفحه ۱۷: این همه پژوهش سفارشی و غیرسفارشی در مجلات داخلی و خارجی که خیلی‌ها را از پله‌های نردبان ارتقا بالا می‌برد و باعث می‌شود مدیران و معلمان جعلی جوانان را هم مثل خود آلوده کنند، چه تأثیر سازنده‌ای در توسعه کشور ما داشته و دارد؟ آیا افزایش آمار مقاله‌ها و چنین آثاری که در خوش‌بینانه‌ترین حالت حاصل اطلاعات‌زدگی و علم‌زدگی است، تحقیق و تفکر و تأمل را در فرهنگ جامعه ما نهادینه کرده است و روش زندگی اجتماعی را به نسل جوان آموخته است؟ضفحه ۳۵: «...روندهای انحرافی را که فضای تحقیق را به میدان مسابقه تولید مقاله‌های بی‌ارزش و قلابی تبدیل کرده است تصحیح کنند».نوشته مرتبط: مقالاتی برای خوشایند آنهاصفحه ۲۱: «همیشه در کلاس از این واقعیت دردناک رنج می‌بردم که دانشجویانم توان انتقال درست و دقیق ایده‌ها و پیام‌هایشان را ندارند. در گفت‌و‌گوی شفاهی، جوان‌هایی بودند خوش‌فکر که حرفی برای گفتن داشتند و وقتی می‌خواستند افکارشان را روی کاغذ بیاورند آدم‌هایی می‌شدند بدون اعتمادبنفس و ناتوان. نوشته‌هایشان سرشان بود از پراکنده‌گویی، شلختگی ذهنی، پرگویی بی‌فایده و بدنویسی آزاردهنده. می‌دانستم که بدنویسی‌شان از تنبلی نیست و خطاها از نظام آموزشی فلجی است که در هیج مقطع تحصیلی به کودکان و جوانان و دانشجویان یاد نمی‌دهد چه‌طور بنویسند و افکارشان را به زبان آدمیزاد بیان کنند.»البته بنظرم بخشی از بدنویسی دانشجویان ریشه در عدم مطالعه آنها دارد. برخی‌هاشان در زندگی حتی یک رمان یا روزنامه نخوانده‌اند. باید بخوانند تا یاد بگیرند بنویسند.نوشته مرتبط: جای خالی نگارش‌های به زبان آدمیزاد در "آموزش" یک فرصت شغلی فراموش شده در حرفه علم اطلاعات و دانش شناسی...ادامه مطلب

خاله جان روضه داشت.گفته بود بروم کمکش و چای بدهم دستِ مردم. خانم جلسه‌ای حرف حساب نمی‌زد و چیزهایی می‌گفت که نه بدردِ دنیای مردم می‌خورد و نه آخرتشان. اما قسمتِ خوبِ برنامه بعد از اتمام سخنرانی شروع می‌شد. خانم‌ها می‌نشستند به گپ زدن و چای خوردن و برخی‌هاشان هم با چیزهایی مثل عسل و رخت و لباس که برای فروش آورده بودند توی هال بساط پهن کرده بودند. خانم‌ها آنقدر می‌نشستند تا خاله با گفتنِ اینکه پسرم از سرِ کار آمده و در ماشین منتظرست که شماها بروید و بیاید خانه، شیک و مجلسی بیرونشان می‌کرد. شنیدم یکی از خانم‌ها گفت حیف شد محرم و صفر تمام می‌شود و دیگر روضه‌ای نیست. گفت برای من روضه یک تفریح است که دوستانم را ببینم. دیدم راست می‌گوید. کجا برود از اینجا بهتر؟ پارک‌ها که با وجود معتادان آنقدرها امن نیستند و در سرما و گرمای شدید هم نمی‌شود رفت. کافی‌شاپ‌ها که گران و پر از دود هستند. مساجد که فقط وقت نماز باز هستند. رفت و آمد خانگی هم که هزینه دارد. ادامه در لیزنا "آموزش" یک فرصت شغلی فراموش شده در حرفه علم اطلاعات و دانش شناسی...ادامه مطلب

توسط مریم صراف زاده | سه شنبه هفدهم آبان ۱۴۰۱ | 8:19 ۱. «بروم برای خواهرزاده‌ام کتاب امانت بگیرم». این جمله‌ای است که یکی از شاگردان افغانم که متولد ایران است در پایان هر جلسه کلاس زبان می‌گوید. کلاس زبان‌مان در کتابخانه عمومی محل تشکیل می‌شود. بخاطر جمعیت بزرگ افغان‌نشین، بخشی از مجموعه کتابخانه به کتاب‌های فارسی اختصاص یافته است و یک قفسه هم حاوی کتاب‌های کودکان است. او می‌رود و برای خواهرزاده پنج ساله‌اش که ساکن ایران است کتاب قصه امانت می‌گیرد. می‌گوید هر وقت تلفنی صحبت می‌کنند مشتاقانه منتظر است تا خاله جان برایش کتاب بخواند. خوشحال می‌شوم که تشویقش کردم به مطالعه و از اثرات خواندن برای کودکان برایش گفتم. عشق به کتاب را مدیون پدر بزرگوارم و آگاهی از پیامدهای مثبت مطالعه و خواندن را مدیون کتابداری و کلاس‌های درس نوش‌آفرین انصاری و زنده‌یاد ثریا قزل ایاغ و شادروان منصوره راعی در دوره کارشناسی و ارشد کتابداری هستم و همه جا به کارم می‌آید.۲. سالها پیش وقتی دوره دکترایم را در استرالیا شروع کردم، تنها دانشجوی ایرانی بودم که تایپ کردن با دور تند را بلد بود. آن هم بخاطر اینکه در دوره کارشناسی کتابداری جزو یکی از درسهایمان بود. برای درس تایپ فارسی و لاتین ما را فرستادند به آموزشگاهی در خ کریمخان زند که خیلی حرفه‌ای آموزش می‌دادند و بعد یکی از مهارت‌هایی شد که تمام عمر بدردم خورد.۳. حالا که معلم زبان شده‌ام، مهارت‌های جستجوی حرفه‌ای که باز هم از کتابداری آموخته‌ام بدردم می‌خورد. برای خودم یک موتور جستجوی شخصی‌سازی شده در گوگل ساخته‌ام که فقط من "آموزش" یک فرصت شغلی فراموش شده در حرفه علم اطلاعات و دانش شناسی...ادامه مطلب

توسط مریم صراف زاده | چهارشنبه هجدهم آبان ۱۴۰۱ | 0:33 در یک وبلاگ و یا وب‌سایت دنبال مطلبی هستید. اما امکان جستجو ندارد و یا موتور جستجوی باکیفیتی ندارد و مطلبی را که مطمئن هستید قبلا در آن دیده‌اید و باید باشد برایتان نمی‌آورد.دنبال ادامه تحصیل در خارج و یا فرصت مطالعاتی هستید. می‌خواهید بدانید کدام دانشگاه یا گروه آموزشی موضوع پژوهشی مدنظر شما را کار می‌کند که اقدام کرده و درخواست بدهید. گوگل را جستجو می‌کنید و هزاران نتایج نامرتبط و تبلیغاتی از همه جای وب برایتان می‌آورد و ساعت‌ها وقت شما تلف می‌شود تا به آنچه می‌خواهید برسید و شاید هم اصلا نرسید.راه‌حل این سناریوها، جستجوی پیشرفته گوگل و قسمت site or domain است که باید در جعبه جلوی آن اسم سایت یا دامین را تایپ کنید. توضیحات مفصل‌تر را در این فیلم ویدئویی ده دقیقه‌ای ببینید. "آموزش" یک فرصت شغلی فراموش شده در حرفه علم اطلاعات و دانش شناسی...ادامه مطلب

توسط مریم صراف زاده | پنجشنبه بیست و نهم دی ۱۴۰۱ | 2:13 کَرُل دختر ۱۹ ساله کلمبیایی است. صبح که می‌آید کلاس می‌بینم مچش را بسته است. وقتی می‌پرسم می‌فهمم دو جا به‌عنوان نظافتچی کار می‌کند. هم صبح‌ها قبل از کلاس و هم عصرها. دنیل سر کلاس چرت می‌زند. وقتی می‌پرسم می‌گوید از ۵ تا ۸ صبح کار نظافت ساختمان انجام می‌دهد. پِپِر و ویولتِ تایلندی دیر می‌آیند سر کلاس و می‌فهمم تا دو نیمه شب سر کار هستند. آلینسو هم تا ۱۲ شب کار نقاشی ساختمان انجام می‌دهد. ملیسای تایلندی هم مچش را بسته است. او ماساژورست و سخت کار می‌کند. دنیس، پسر ترکیه‌ای با دوچرخه الکتریکی که هفته‌ای ۷۵ دلار اجاره کرده کار تحویل غذا را انجام می‌دهد. تا دیر وقت شب کار می‌کند. رامولا، پسر ۳۲ ساله برزیلی است که در کشور خودش کارمند بانک بوده و در اینجا دستیار آشپزخانه در یک رستوران است. خوزه اهل ونزوئلاست و با همسرش آمده. سه جا کار می‌کند. از جمله در کارواش و هتل و پیتزا دلیوری. در کشور خودش مهندس بوده و از بدرفتاری کارکنان کارواش با خودش گله‌مند است. کِلِی در برزیل مدیر بوده و اینجا در رستوران کار می‌کند. آنا در شیلی معلم دبستان بوده و اینجا نظافتچی است.دانشجویان خارجی یکی از عوامل اصلی رونق اقتصادی استرالیا هستند. جمعیت بزرگی از این دانشجویان را کسانی تشکیل می‌دهند که برای دوره‌های فشرده زبان انگلیسی معروف به Elicos می‌آیند. آن‌ها که با ویزاهای شش ماهه تا یک ساله در آموزشگاه‌های زبان انگلیسی درس می‌خوانند شهریه‌ای بین ۲۰۰ تا ۴۰۰ دلار در هفته، بسته به نوع آموزشگاه، پرداخت می‌کنند. برای ت "آموزش" یک فرصت شغلی فراموش شده در حرفه علم اطلاعات و دانش شناسی...ادامه مطلب

مریم صراف‌زاده هستم. این وبلاگ برای مدیریت دانش شخصی و سهیم کردن دیگران در دانسته ها و تجربیات ایجاد شده است. مینویسم تا بماند یادگار.
استفاده از مطالب این وبلاگ با ذکر نام نویسنده و لینک مطلب مجازست.
درباره من:
http://ictlis.blogfa.com/page/aboutme

"آموزش" یک فرصت شغلی فراموش شده در حرفه علم اطلاعات و دانش شناسی...

مریم صراف‌زاده هستم. این وبلاگ برای مدیریت دانش شخصی و سهیم کردن دیگران در دانسته ها و تجربیات ایجاد شده است. مینویسم تا بماند یادگار.
استفاده از مطالب این وبلاگ با ذکر نام نویسنده و لینک مطلب مجازست.
درباره من:
http://ictlis.blogfa.com/page/aboutme

"آموزش" یک فرصت شغلی فراموش شده در حرفه علم اطلاعات و دانش شناسی...

توسط مریم صراف زاده | شنبه بیستم فروردین ۱۴۰۱ | 6:43 دیروز در جلسه آنلاین shut up and write برای اولین بار شرکت کردم و بسیار لذت بردم. تسهیلگر جلسه در ابتدا از هر کداممان پرسید که درباره چه می‌خواهیم بنویسیم و هدف نگارشمان چیست. بعد گفت بروید بنویسید و دو ساعت بعد دوباره برگردید و گزارش بدهید. تذکر هم داد که گوشی‌هایتان را از خود دور کنید که تمرکزتان را بهم نزنند. بسیار ایده خوبی بود و انگیزه پیدا کردم که بصورت جدی بنشیم و بنویسم.یادم آمد به دانشجویان تحصیلات تکمیلی و بزرگترین چالش‌ آنها یعنی نگارش پایان نامه که برای بسیاری، اولین تجربه نگارش علمی است. معمولا نگارش پایان‌نامه تا آخرین لحظه به تأخیر می‌افتد و بعد شتابزده با کپی پیست مطالب دیگران ملغمه‌ای تولید می‌شود که سهم دانشجو در تولید محتوای آن بسیار اندک است.این جلسات shut up and write که من ترجمه‌اش کرده‌ام به «غر نزن و بشین بنویس»، در بیشتر دانشگاه‌های خارجی برای دانشجویان تحصیلات تکمیلی در تمام طول سال تحصیلی بصورت آنلاین یا حضوری برگزار می‌شود. هدف اینست که دانشجویان نگارش پایان‌نامه را به تأخیر نیندازند و نوشتن را به تجربه‌ای دائمی و مداوم تبدیل کنند. اینکه دو ساعت خودت را متعهد کنی که هیچ کاری جز خواندن و نوشتن انجام ندهی به ذهنت نظم می‌دهد و کم‌کم نگارش را بر تو آسان و تبدیل به عادت می‌کند.Shut up and write at University of Melboue "آموزش" یک فرصت شغلی فراموش شده در حرفه علم اطلاعات و دانش شناسی...ادامه مطلب

دعوت شده ام به برگزاری کارگاه آموزشی در یکی از ادارات دولتی. قبل از من رئیس آموزش و پژوهش می‌رود پشت تریبون و نیم ساعتی حرف میزند. از این شاخه به آن شاخه...مطالبی تکراری و شعاری...ایرانی ها باهوش هستند. در ناسا هستند...تحریم مانع ما نیست...حرفهایی که هیچ دردی دوا نمی‌کنند و هیچ اطلاعات مفیدی به مخاطب نمی‌دهند. "آموزش" یک فرصت شغلی فراموش شده در حرفه علم اطلاعات و دانش شناسی...